Jesień idzie,nie ma na to rady ....

tak jakoś dzisiaj zrobiło się nostalgicznie.
Wbrew chyba słonecznej i pięknej pogodzie.
Tak jakoś smutno mi i serce boli...
byłam dzisiaj w miejscu gdzie mieszkali moi dziadkowie,dom wśród łąk tuż pod lasem i tak bardzo zatęskniłam za dzieciństwem i czasem kiedy moje życie było beztroskie i kiedy wakacje u dziadków to był cudowny czas lenistwa. Te widoki i zapachy pozostały ze mną do dziś a właściwie dzisiaj wróciły z jakąś dziwną i ogromną siłą.
Las na zdjęciach sadziła moja mama z siostrami i rodzicami.


Tak trochę spacerowo i rowerowo było.
Znalazłam dwa grzybki i malutkie gniazdko, leżało puste i tak mnie jakoś natchnęło nostalgią.



A na drutach Love Poem, już prawie na ukończeniu, zatem być może niedługo jakieś zdjęcia będą.
pozdrawiam jesiennie

Zermatt,moja miłość.

Cześć Dziewczyny, czuję się zobowiązana by zdać raport z pola walki:) czyli z moich poczynań robótkowych.
Dawno,dawno temu,jeszcze w poprzednim roku kalendarzowym obiecałam mojemu mężowi,że zrobię mu sweter, i nawet zaczęłam.
Sam wybrał włókno i wzór.
Wełna to połączenie kaszmiru z wełną jagnięcą właśnie i wiskozą zwany wdzięcznie zermattem o cudnym kolorze kawowym.
Kiedy włóczka dotarła,zakochałam się w niej. Cudna po prostu. Cienizna lekko 800m/100gr. Robiłam zatem podwójną nicią na drutach 3,5 a ściągacze i kołnierz na trójeczkach.
Pole walki to nie było tylko w przenośni,gdyż wzór był po angielsku a ja nie znam tego języka.
Cóż zaczęłam i wielokrotnie prułam.
Niestety kiedy dotarłam do kołnierza moja męka się spotęgowała.
Moje umiejętności okazały się marne i gdyby nie pomoc koleżanki Reni byłoby to kompletne fiasko.
Druga Renia podtrzymywała mnie na duchu.
Zatem po wielu przerwach i zniechęceniu a nawet frustracji w zeszłą niedzielę skończyłam a dziś zrobiłam zdjęcia.
Mąż zadowolony :) i to jest najważniejsze.
Zatem prezentuję:

Cosy Hubby wg Marzeny Kołaczek
z włóczki cudnej urody Zermatt Biaggolli Modesto całe 450 gram.

Fine Line

Tytułową chustę autorstwa Pauli Wiśniewskiej wydziergałam już jakiś czas temu,było to na pewno latem ale nie pamiętam dokładnie kiedy ;) Specjalnie wybraliśmy się z przyjaciółmi do ogrodów Sanssouci w Poczdamie by wykorzystać je jako tło do zdjęć. Niestety lub stety słońce było wyjątkowo piękne,więc większość zdjęć prześwietlona ;)))) chyba już się przyzwyczailiście,że tak mam. Ale przynajmniej czas nam miło mijał.
Jednak niewątpliwą przyjemnością było robienie zdjęć Maryli ( dziękuję :)) gdyż ona super naturalnie się zachowuje i rozumie o co mi chodzi.










Oczywiście bez głupawki się nie obyło,nasi mężowie uwielbiają wszelką kpinę :) i dobrze się bawili robiąc za piękności wschodu ;)



Liczyłam,że zdjęcia na kolejnej modelce wyjdą ładniejsze ale słońce operowało super światłem a moje umiejętności są zbyt małe by mogły wyjść lepsze.Jednak mam tak wielką słabośc do tej pani,że musiałam to zdjęcie dodać.



Wnioski:wzór mega przyjazny,polecam bardzo,dziergało mi się bezstresowo,choć musiałam pruć w międzyczasie a nitki przecudnej urody :)

metryczka:
Fine Line by Paula Wiśniewska
merino z 7oczek kolor perłowa szarość
kolorowe sock z sock club june od Moniki O'brien

obie cudowne :)

radośnie się żegnam i pozdrawiam, do kolejnego posta :)

Ktoś tu ze mną pogrywa.

aż trudno uwierzyć, że piękna pogoda może mi utrudnić zdjęcia, wydawałoby się,że śnieg czy deszcz mają większe możliwości. A jednak piękne słońce i większość zdjęć prześwietlona ;(. Specjalnie wybrałam się z mężem do lasu bo taka piękna letnia wręcz pogoda a tu szok lasu nie ma, zostały jakieś obrzynki. Nie ma ładnych zakątków bo w większości to place ściętych drzew i masa gałęzi. Nic to, nie zniechęciłam się. Ubrałam się i wzięłam chustę i tu zaczął się cyrk. Wiatr, tak to on, pogrywał sobie ze mną. Na nic moje przebieranki, ustawienia w cieniu, półcieniu lub w pełnym słońcu. Lipa, że aż strach. Wiatr stawiał swoje warunki.
Wzięłam ze sobą trzy chusty, które udało mi się skończyć, wyprać, pochować nitki. Dzisiaj ostatnią zbierałam z podłogi ;).
Plan musiał być wykonany, przecież się nie poddam. Zdjęcia zrobiliśmy, pospacerowaliśmy trochę i kiedy wróciliśmy wrzuciłam zdjęcia do kompa. No nic, mówi się trudno nie ma dobrych zdjęć niech będą chociaż takie, na których cokolwiek widać, również moją walkę z wiatrem by uwiecznić i pokazać moje wytwory.
Na tych, które wrzucam widać chustę wg. wzoru Danzig Justyny Lorkowskiej :)
Do stworzenia jej użyłam wełny sock prosto od Marty Wolskiej z Zagrody oraz na kolorowe kamyki malabrigo mechity w kolorze archangel. Obie rewelacyjne. Miękkie, że aż miło, można miziać i się przytulać cały czas.
I tak oto wygląda moja wersja tej chusty. Jestem z niej bardzo zadowolona i mam nadzieję cieszyć się nią w długie i zimne miesiące zimy.

Pozdrawiam Was serdecznie z nadzieją na kolejne spotkania :)

Małe formy

to coś co pokochałam w tym roku ;) Jakiś czas temu przyglądając się moim robótkom doszłam do takiego wniosku i mam na to niezbite dowody;) Tej zimy wybitnie można było się o tym przekonać,ponieważ zrobiłam siedem czapek i trzy kominy a sweterek jeden,czyli wspominany w poprzednim poście piórkowy.Na drutach nadal mam kardigan Vermont Hani Maciejewskiej. Zaczęłam go pomiędzy czapką nr 5 a kolejną nr 6.Marzył mi się od dawna, jednak w związku z tym,że widziałam potrzeby moich najbliższych i oczywiście ulegając mojej potrzebie dziergania poświęcałam czas na owe małe przerywniki. Sweterek dziergam z wełny Cascade 220 w pięknym kolorze oberżynowym. Proces będzie trwał jeszcze jakiś czas zatem na razie zdjęć nie będzie.
Natomiast na zdjęciu widoczna jest moja ostatnia robótka. Wydziergałam dla siostry czapkę i komin lub jak mówią inni otulacz. Użyłam Rios Malabrigo w kolorze tormenta. Wzór na czapkę wybrała siostra,to: Rikke Hat. Natomiast komin zrobiłam używając wzoru na czapkę Dear Hubbie Hani oczywiście :)zmieniając jedynie to,że zamiast zakończyć w typowy dla czapki sposób robiłam ją prosto i na końcu zrobiłam ściągacz prawie taki jak na dole czapki.

Dziękując Wam za komentarze i wizyty oddalam się do mojego sweterka:)